اى دختر عقل و خواهر دين

عصمت شده پاى بند مويت

اى ميوه شاخسار توحيد

وى گوهر تاج آدميّت

شيطان به خطاب قم براندند

كاين خانه بهشت و جاى حوّاست

اندر حرم تو عقل مات است

جسمى كه دراين زمين نهان است

اين ماه منير و مهر تابان

ايران شده نور بخش ارواح

هر كس به درت به يك اميدى است

وى گوهر دُرج عزّ و تمكين

اى علم وعمل مقيم كويت

همشيره ماه ودخت خورشيد

فرخنده نگين خاتميّت

پس تخت تو را به قم نشاندند

ناموس خداى جايش اينجاست

زين خاك كه چشمه حيات است

جانى است كه در تن جهان است

عكسى بود از قم و خراسان

مشكات صفت عرش و كرسى

محتاج تر از همه«وحيدى» است