حاج آقا تقي کمالي ، پهلوان نامي و خادم گرامي حضرت معصومه (س) مي گويد : آذر ماه 1302 شمسي ، که در آستانه مقدسه بي بي متحصن و پناهنده بودم . در يکي از حجرات فوقاني صحن نو منزل داشتم . روزگار به تلخي و سختي مي گذشت و من کاملاً تحت فشار بودم و هزيه زندگي خود را با قرض از کسبه اطراف صحن تامين مي کردم . يک روز پس از اداي فريضه صبح ، به محضر بي بي مشرف شدم و وضع ناهنجار خود را به عرض رسانيدم . در همين حال کيسه پولي روي دامانم قرار گرفت . مدتي در همانجا توقف نمودم و در کار خود دچار حيرت شدم . احتمال مي دادم که پول مزبور ، متعلق به يکي از زوار باشد . مدتي گذشت و خبري نشد . دانستم که مرحمتي از حضرت معصومه (س) است . با آن پول قرضهاي خود را پرداخت کردم و از نگراني خارج شدم . چهارماه از آن پول استفاده کردم ، بدون آنکه تمام شود .