مشرّف شدن به "حرم" با رفتن به جاهاي ديگر و ديدارهاي ديگر فرق دارد .



جان و نيّت و روح و جسم بايد پاك باشد و زائر ، بايد خود را دراين حريم مقدّس ، از هر آلودگي و زشتي دور نگاه دارد و بكوشد تا اجر زيارت و ثواب اين عبادت را ضايع نكند.



بزرگان ، در " آداب زيارت " حرمهاي مطهّر، سفارشها و دستورالعمل هاي بسياري دارند . در اينجا به نمونه اي از اين رهنمودها اشاره مي كنيم .



علامه مجلسي ، سخني را از مرحوم " شهيد اوّل " - از علماي برجسته شيعه - نقل مي كند كه خلاصه آن ، چنين است: (10)



" آداب زيارت " :



- قبل اژ ورود به زيارتگاه ، غسل كردن و باطهارت بودن



- با لباسهاي پاكيزه و بوي خوش زيارت كردن



آرام قدم برداشتن و خضوع و خشوع آمدن



- بردرگاه حرم ايستادن و دعا خواندن و اجازه و اذن ورود خواستن ، و اگر رقّت قلب حاصل شد . آنگاه وارد شدن



- در برابر ضريح ايستادن و زيارتنامه خواندن



- طرف راست و چپ صورت را بر ضريح نهادن و با تضرّع ، از خدا حاجت خواستن



- صاحب قبر را براى برآمدن حاجت و رفع نياز ، شفيع قرار دادن



- دو ركعت نماز زيارت خواندن و دعاهاي منقول را خواندن



- تلاوت قرآن در حرم داشتن



- حضور قلب داشتن در تمام مراحل زيارت



- توبه و استغفار كردن و صدقه دادن به نيازمندان



- تكريم و احترام نسبت به خدّام حرم و ..."



خلاصه آنكه زائر ، بايد خود را در محضري مقدس احساس كند و ادب شايسته مقام را بداند و مراعات كند و تصوّر كند كه در حال حيات و زنده بودن امام يا فرزند امام ، به خانه او آمده و توفيق ملاقات يافته است .



تند خويي با زوّار و خدّام ، نگاههاي آلوده و تماسهاي بدني حرام ، بي توجّهي به نماز جماعت ادامه زيارت هنگام برپايي نماز ، همه و همه نكاتي است كه با " اداب زيارت " ناسازگار است .



بزرگان وارسته ، هنگام تشرّف به حرم ، نيّتي جز فيض بردن نداشته اند و رفتار و نگاه و نيّت و اخلاص خود را هرگز به غير خدا نمي آميختند .



بكوشيم تا عملي خالص ود دور از ريا و گناه ، داشته باشيم ، كه خداوند ، از" اهل تقوا "مي پذيرد :



" اِنّما يَتَقَبَّلُ الله مِنَ المتّقينَ " (11)



زيارتتان قبول ، و دعاهايتان مستجاب باد ...