شيعيان و ارادتمندان اهل بيت ،‌ پيكر مطهر حضرت معصومه (س) را با احترام بسيار غسل داده و كفن كردند .

چون زمان دفن فرا رسيد ،‌ بزرگان اشعري شايسته ديدند كه پيكر بانو را در جاي مناسبي غير از گورستان عمومي شهر به خاك بسپارند .

اين تصميم به خاطر احترام فوق العاده اي بود كه براي دختر امام كاظم (ع) قائل بودند و نمي خواستند اين پيكر مطهر در كنار ديگران به خاك سپرده شود .

" موسي بن خزرج " در اين كار خير پيشقدم شد . او باغ بزرگ خود را در منطقه بابلان (‌محدودي فعلي حرم مطهر ) به دفن آن پيكر پاك اختصاص داد . ديگر همه چيز آماده شده بود . اما چه كسي بايد پيكر حضرت معصومه (س) را به خاك مي سپرد ؟ در اين مورد گفتگويي ميان جمعيت درگرفت . بالأخره توافق كردند تا پيرمرد نيكوكاري به نام " قادر" عهده دار اين كار شود .

كسي را به دنبال " قادر " فرستادند. اما هنوز او نيامده بود كه ناگهان دو سوار نقابدار به شكل خارق العاده اي از طرف رودخانه شهر به محل خاكسپاري نزديك شدند . چون به پيكر مطهر بانو رسيدند از مركب فرود آمده و بر جنازي او نماز خواندند و سپس جسم پاكش را با احترام در دل خاك قرار دادند . آنگاه در ميان ناباوري حاضران بر مركب خود نشستند و به سرعت از آنجا دور شدند .

مراسم دفن حضرت معصومه (س) با شكوه بسيار و در ميان اشك و اندوه شيعيان پايان پذيرفت و شهر قم كه به حق آشيانه آل محمد (ص) ناميده شده است ، مزار پاره تن امام كاظم (ع) گرديد .

" موسي بن خزرج " نيز باغ خود را به احترام مزار پاك بانو ، وقف مسلمانان كرد تا از آن پس شيعيان علي (ع) را گرداگرد آن مرقد منور دفن كنند