سرانجام كاروان به شهر "ساوه" رسيد . آنجا بود كه فاطمه معصومه (س) دچار بيمار سختي شد ؛ آنچنان كه او را از ادامه سفر بازداشت .

سفر طولاني " مدينه " تا " ساوه " گرچه حضرت معصومه (س) را ضعيف و ناتوان كرده بود ؛ اما رنج بيماري رنگ از رخسارش برد و جسم شريفش را به مشتي گوشت و استخوان بدل كرد.

آيا خواهر امام رضا (ع) مي توانست با چنين حالي ، بقيه راه را ادامه دهد و برادر عزيزش رادر "مرو" زيارت كند ؟ آيا مي توانست باز بر مركب بنشيند و سفر نيمه تمام خود را با ديدار امام هشتم (ع) تمام كند ؟ اينها سؤالاتي بود كه دختر امام كاظم (ع) را به خود مشغول نموده و سخت نگران ساخته بود.

به هر حال وقتي آن بانو حال و روز خود را چنين ديد ، تصميم گرفت به شهر "قم" برود .براي همين ازهمراهان خود پرسيد:"تا قم چقدر راه است؟ "

آنان گفتند : " ده فرسخ". آنگاه فرمان داد تا به طرف "قم" حركت كنند.

شهر " قم " از آن روزگار پناهگاه ارادتمندان خاندان پيامبر (ص) بود . با آنكه هنوز مذهب شيعه در ايران رواج نداشت ، اما به دليل مهاجرت اعراب اشعري از كوفه به "قم"، اين شهر، شهري شيعه نشين بود و گروهي از عاشقان و دوستان اهل بيت (ع) در آن زندگي مي كردند.

اشعري ها ، سالها پيش بر اثر ظلم و ستم كارگزاران بني اميه - كه در دشمني با خاندان پيامبر(ص) و ارادتمندان امير مؤمنان(ع) حد و مرزي نمي شناختند - از كوفه به قم آمده بودند و مدتها بود كه در آنجا اقامت داشتند. خبر آمدن حضرت فاطمه معصومه (س) به ساوه و بيماري آن بانو ، به شهر قم رسيد. اهالي شهر يك دل يك رأي تصميم گرفتند تا نزد آن بزرگوار رفته و از محضرش تقاضا كنند كه مدتي " قم " اقامت نمايد .

" موسي بن خزرج "‌به نمايندگي از مردم " قم " نزد دخت گرامي امام كاظم (ع) رفت و درخواست اهالي شهر را با آن حضرت در ميان گذاشت(1).

حضرت معصومه (س) درخواست اهل قم را پذيرفت و كاروان به طرف قم حركت كرد .

موسي بن خزرج خوى زمام شتر حضرت معصومه (س) را به دست گرفت و با افتخار آن را به سوي شهري كه براي پذيرايي از خواهر امام رضا (ع) لحظه شماري مي كرد ، راند تا كاروان به دروازه هاي ورودي شهر قم رسيد .