در قر يه سلَفچگان، بين راه قم به اراك در هفت فرسنگي قم، از قديم در دهه عاشورا تعزيه به پا مي دارند و گويا اكنون نيز برپا مي شود سالها قبل، در روز تعزيه مسلم،(كسيكه شبيه مسلم بوده و در تعزيه خواني بسيار زبردست)، جريان وداع با امام حسين(ع) را به طرز بسيار مؤثري با ريزه كاريهائي كه از امكانات هر تعزيه خوان با تجربه است، انجام مي دهد و در همان هنگام كه تأثير و هيجان مردم به اوج خود مي رسد و فرياد و شيون از مجلس بلند مي شود آخرين جمله ها واشعار مربوط به خداحافظي و وداع با حسين(ع) پايان مي يابد و مسلم چند قدمي مي رود، ناگهان به زمين مي افتد و جان به جان آفرين تسليم مي كند، و تعزيه به يك صحنه واقعي تبديل مي شود و غوغا از جمعيت برمي خيزد. اين واقعه را، فرد بسيار موثقي كه خود شاهد بوده براي نويسنده نقل كرده است.