مردم قم از آغاز فتح آن شهر به دست مسلمانان و پذيرفتن دين مبين اسلام، به دوستداري اهل بيت پيغمبر(ص) شهره بوده اند و قمي همواره مثال كامل بوده است براي يك شيعه متَعصب و علاقمند به مذهب خود و اين علاقه و محبت در طول تاريخ يكهزار و سيصد ساله قم در عصر اسلام، پيوسته در آنان وجود داشته و با وسائل و كيفيات گوناگون آن را به ثبوت رسانيده اند.



قمي ها در زمان ائمه اطهار(ع)؛ آنچه از ملك و عقار داشتند حتي خانه و بعضي از ايشان تمام مايملك خود را وقف ائمه كردند و هر سال خمس اموال خود را براي امامان(ع) مي فرستادند(137).



ديگر آنكه همانطور كه گفته شد، اولاد علي(ع) را گرامي داشتند و به آنان مقام و مسكن دادند و آب و ملك به ايشان بخشيدند(138).



شهرت مردم قم در دوستداري اهل بيت در زمان ائمه به حدي بود كه به گوش مأمون خليفه معروف عباسي نيز رسيده بود، زيرا وي در ضمن جريان مفصلي كه در آن از علت تفويض ولايت عهد به علي بن موسي الرضا(ع) براي ريان بن الصلت شرح داده، گفته است كه:



"ما اَجِد اَحَدا يغنِيني عَلَي هذا الاَمٌرِ لَقَد هَمَمت اَن اَجعَلَ أَهلَ‌ قمٍ شِعارِي وَدِثاري".(139)



كسي را نمي يابم كه در اين كار(تفويض خلافت به آل علي(ع)) مرا ياري دهد، به راستي تصميم گرفتم كه اهل قم را شعار و دثار خود يعني(ياران باطني و ظاهري خود) قرار دهم.