گفتيم كه ايرانيان از نخست طرفدار آل علي(ع) بودند و نيز اشاره شد كه علويان، با عباسيان پيوسته به مبارزه برمي خاستند و عباسيان هم از هيچ ستم و شكنجه اي نسبت به آنان خودداري نمي كردند(114)از طرفي ايرانيان با ميل و رضا، فرزندان علي را مي پذيرفتند و در نگاهداشت و احترام آنان مي كوشيدند.



بنابراين، ايران پناهگاه آل علي بود كه هركدام از آنان در مبارزه با آل عباس شكست مي خورد يا جان خود را در خطر مي ديد يا مي خواست با آسايش بيشتري زندگي كند به ايران مي آمد، در ايران همانطور كه اشاره شد گاهي از طرف عمال خلفاء يا كسان ديگر در معرض خطر قرار مي گرفتند، ولي روي هم رفته؛ آسايش و آرامش خيال ايشان در ايران، بيش از نقاط ديگر بود.



در نواحي مختلف ايران، ديلم و مازندان بيشتر از سرزمينهاي ديگر، طرف توجه علويان بود، زيرا مردم آن حدود خارج از نفوذ خلفا قرار داشتند و پيوسته با عمال خلفا در نبرد بودند و طبيعي است كه مردم آن نواحي، وجود علويان را كه آنان نيز با خلفا مبارزه مي كردند و در ميان مردم هم نفوذ داشتند، مغتنم مي شمردند و به ايشان پناه مي دادند و مقدمشان را گرمي مي داشتند.



اين نيز ناگفته نماند، ايرانياني كه در دستگاه خلافت داراي مقام و قدرت بودند، از قبيل برامكه، در نهان با ديلم ارتباط داشتند و علوياني كه مورد خشم خليفه قرار مي گرفتند، با سفارش و معرفي نهاني برامكه، در ديلم راه مي يافتند و پناه مي جستند.(115)



توجه مردم مازندان به آل علي(ع) به حدي بود كه اينان توانستند به زودي در آنجا به فرمانروايي برسند و حكومت تشكيل دهند و منشأ آثاري بشوند كه اين موضوع از بحث ما خارج است.